Kojarzony jest jednak głównie z Imperium Osmańskim, gdzie został wprowadzony urzędowo przez sułtana Mahmuda II (1808-1839), w związku z westernizacją ubioru. Wprowadzenie nakrycia głowy z daszkiem lub rondem byłoby w kraju muzułmańskim o tyle niepraktyczne, że przeszkadzałoby w wykonaniu prostracji (sadżda) w czasie modlitwy. Nakrycia głowy o kształcie podobnym do fezu były znane już wcześniej w Grecji, oraz wśród Słowian na Bałkanach. Fezy przyjęły się przede wszystkim w wojsku i administracji państwowej. Z początku noszono je niechętnie, z czasem stały się symbolem dostojeństwa. Świadczy o tym, np. zwrot w dialekcie syryjskim „alajja tarbusz” (arab. ‚mam głowę nie od parady’). Na grobach w na terenie całego Imperium Osmańskiego umieszczano nakrycia głowy, które symbolizowały przynależność zmarłego do klasy społecznej lub grupy zawodowej. W języku tureckim zwrot „sapka giymek” (tur. ‚zakładać kapelusz’), oznacza mniej więcej to samo, co polskie „stroić się w cudze piórka.” W 1925 noszenie fezów zostało zakazane w Turcji przez prezydenta – paszę Mustafa Kemala (od 1935 roku Kemal Atatürk), również w ramach odrzucania osmańskiej przeszłości i ku wielkiej rozpaczy miejscowej ludności. Do polszczyzny trafiło określenie fezu – turecka czapeczka. Jest to określenie błędne, gdyż odrzucenie fezu było widomym znakiem akceptacji ideologii świeckiego, europejskiego z założeniach narodu.